24 lata temu zmarł Jan Tomala - dyrektor ZOZ w Międzychodzie w latach 1974-1991

W 1966 roku, po ukończeniu Akademii Medycznej w Poznaniu Jan Tomala przyjeżdża do Międzychodu z założeniem, jak większość ówczesnych lekarzy- na chwilę. Przyjeżdża tylko po to, aby odbyć staż podyplomowy w międzychodzkim szpitalu. Zostaje jednak aż do śmierci 11 kwietnia 1996 roku odciskając pozytywne piętno na międzychodzkiej służbie zdrowia.

Urodzony 1 stycznia 1939 roku w Poznaniu całe swoej dorosłe życie Jan Tomala związał z Międzychodem. W 1966 roku, po ukończeniu Akademii Medycznej w Poznaniu przyjeżdża do Międzychodu z założeniem, jak większość ówczesnych lekarzy - na chwilę, odbyć staż podyplomowy w międzychodzkim szpitalu. Tu poznaje Kingę Rólską, z którą żeni się w 1967 roku. Międzychód staje się więc miejscem,z którego nie ma zamiaru wyjeżdżać. Po zakończeniu obowiązkowej służby wojskowej, którą odbywa jako lekarz izby chorych jednostki w Babimoście, rozpoczyna pracę w Przychodni Obwodowej w Międzychodzie. 

1 stycznia 1971 roku przejmuje obowiązki Kierownika Powiatowej Stacji Pogotowia Ratunkowego. Już wówczas zauważa problemy z jakimi boryka się międzychodzka służba zdrowia. Zapowiada, że to zmieni. Współpracownicy traktują to jednak z dystansem, lecz też z cieniem nadziei. 
Kiedy niedługo później, 1 czerwca 1971 roku zastępuje doktora Bogumiła Ziembę na stanowisku Kierownika Wydziału Zdrowia i Opieki Społecznej przy Prezydium Powiatowej Rady Narodowej, od razu zabiera się do ścisłej współpracy z dyrektorem szpitala, dr Tadeuszem Skowrońskim. Razem kontynuj,ą modernizację obiektów szpitalnych. Świetnie rozumie się z ówczesnym dyrektorem. Nazwiska jednego jak i drugiego na stałe wpisują się w historię nie tylko szpitala, ale także Międzychodu. 

W wyniku reformy administracyjnej kraju w 1973 roku powstają Zespoły Opieki Zdrowotnej. W ich skład oprócz szpitali wchodzą wszystkie jednostki ochrony zdrowia z danego terenu.  Z dniem 16 grudnia 1974 roku Jan Tomala przejmuje obowiązki Dyrektora Zespołu Opieki Zdrowotnej. Na tym stanowisku może realizować swoją wizję rozwoju szpitala i całej ochrony zdrowia. Wraz ze swoim zastępcą, Stefanem Mamzerem, stanowią świetny zespół. Dzięki temu do roku 1985 powstają dwa duże etapy rozbudowy. 

W ramach pierwszego etapu powstaje pawilon tzw. plomby. Łączy on istniejący budynek oddziału wewnętrznego z oddziałem chirurgii. Choć w założeniu dyrektora Tomali budynek ten miał być zapleczem technicznym, ostatecznie lokalizację znajduje tam nowoczesny oddział chorób wewnętrznych oraz oddział dziecięcy. Poza tym znalazły się tam pracownie diagnostyczne. 

Niemal od razu przystąpiono do dalszego etapu rozbudowy i do 1985 powstaje największy dzisiaj budynek SP ZOZ. Znalazł się tam między innymi jedyny w ówczesnym województwie gorzowskim oddział reumatologiczny. Budynek powstaje w miejsce starego budynku oddziału wewnętrznego, który zostaje zlikwidowany. Dalsza rozbudowa zakładała budowę kolejnych pawilonów: dla zaplecza technicznego oraz ginekologii i położnictwa. W III etapie znaleźć się miały także pomieszczenia dla Pogotowia Ratunkowego, Izby Przyjęć i intensywnej terapii. Warto zaznaczyć, że są to założenia już z lat 80. ubiegłego wieku. 

Do innych zasług Jana Tomali należy także budowa Żłobka Miejskiego będącego pod administracją szpitala. Dobudowano również nowe sale operacyjne, zmodernizowano oddział chirurgii, wykonano kapitalny remont oddziałów sierakowskich. Za jego „kadencji” powstaje także, nowoczesny jak na ówczesne czasy, Wiejski Ośrodek Zdrowia w Łowyniu. 

Międzychodzki szpital kilkukrotnie odwiedzał Minister Zdrowia Tadeusz Szelachowski wraz z premierem Zenonem Komenderem. Nasza placówka była wielokrotnie odwiedzana przez różnego rodzaju delegacje. Była przedstawiana przez ówczesne władze wojewódzkie jako wzór. Bardzo częstym gościem w Międzychodzie był n.in. lekarz wojewódzki Kazimierz Szperka oraz Ryszard Huminiłowicz. 
Jak już wspomniano, Jan Tomala pełnił także funkcję ordynatora oddziału reumatologicznego, pełniącego wówczas funkcję oddziału wojewódzkiego dla terenu województwa gorzowskiego. W marcu 1991 roku w wyniku konkursu na dyrektora ZOZ, Jan Tomala zostaje zastąpiony na stanowisku przez lek. med. Jacka Borsukiewicza. Nadal jednak dyżuruje na oddziale chirurgii ogólnej, będąc dużym wsparciem dla pracującego tam personelu lekarskiego. 

W 1993 roku zostaje powołany na dyrektora Stacji Sanitarno-epidemiologicznej. Niestety w wyniku ciężkiej choroby, w trzy lata później, 11 kwietnia 1996 roku umiera. Ostatnie dni spędza na oddziale międzychodzkiego szpitala. W swoim szpitalu. Umiera w tydzień po świętach Wielkanocnych. Zostaje pochowany w alei zasłużonych międzychodzkiego cmentarza komunalnego. Żegnany przez tłumy mieszkańców, rodzinę, oddanych przyjaciół i współpracowników.

Wierzymy, że z radością patrzy z góry jak w 2015 roku powiat międzychodzki świętuje oddanie do użytku nowego pawilonu szpitala. Jest to zwieńczeniem rozbudowy szpitala, które planowane było w ramach wspomnianego III etapu rozbudowy. W nieco innej formie i miejscu jednak w końcu powstaje. 
Jan Tomala zapisał się w pamięci współpracowników, pacjentów, jako wspaniały człowiek, który nikomu, nigdy nie odmówił pomocy. Angażował się w pomoc każdemu, bez wyjątku i bez względu na pochodzenie, status materialny czy wiek. Taki po prostu był. Współpracownicy, którzy przed laty nie dowierzali jego zapewnieniom, z wielką radością i podziwem obserwowali zmiany jakich dokonuje. Działania, które miały miejsce w latach 80-tych według opracowanych wówczas szacunków, zaspokajały potrzeby międzychodzkiej ochrony zdrowia do roku 2010. Jak nie patrzeć, właśnie w 2010 roku rozpoczynają się intensywne działania zmierzające do dalszej rozbudowy SP ZOZ. 

Odchodząc,  wielu sercach pozostawił pustkę. Johny, jak był nazywany, został upamiętniony w roku 2015 poprzez umieszczenie w budynku SP ZOZ - w jego szpitalu, tablicy pamiątkowej poświęconej jego osobie, ale także, w założeniu rodziny doktora Tomali, będącej podziękowaniem i uhonorowaniem wszystkich ówczesnych pracowników ZOZ. 

Na koniec, warto przytoczyć pewien krótki wierszyk, napisany z okazji odsłonięcia tablicy pamiątkowej, przez jedną z współpracownic dyrektora. 
Był u nas lekarz, 
Janem Wielkim zwany, 
wybudował szpital
przez mieszkańców chciany. 
I mimo trudności, jakie napotykał- 
Pozostawił dzieło - chwałę swego życia.