Wracamy na szlak i kontynuujemy naszą wędrówkę. Przypomnijmy, że zatrzymaliśmy się przy Diabelskim Kamieniu. Wychodzimy z terenu leśnego i idziemy teraz drogą pośród „gołych” pól (4,3 km) w kierunku Lutomia. Tuż przed samą wsią, po naszej prawej stronie w odległości ok. 50 m znajduje się niewielki lasek. To właśnie tam ukryty jest stary cmentarz parafialny z XIX w. 
Dochodzimy do wsi i drogi asfaltowej, na którą to skręcamy w prawo (5,1 km). Po chwili mijamy budynek Szkoły Podstawowej im. Kornela Makuszyńskiego i udajemy się w kierunku widocznego już z daleka kościoła.

Kościół pw. św. Andrzeja i Najświętszej Marii Panny Wspomożyciellki jest budynkiem w stylu późnobarokowym, z barokowym i późno klasycystycznym wyposażeniem, nakrytym sklepieniem kolebkowym z lunetami. Pierwsza o nim wzmianka, jeszcze jako o kościele drewnianym pochodzi z wieku XIV. Warto go nawiedzić, w jego wnętrzu znajduje się bowiem przy ołtarzu głównym baldachim wzorowany na barokowym baldachimie z katedry gnieźnieńskiej, który jest jedynym zachowanym w kraju tzw. „Castrum Doloris” (obozem męki) z przełomu XVII i XVIII w.

Na skrzyżowaniu dróg przy kościele skręcamy w lewo (5,6 km). Od tego momentu czeka nas ok. 3 km wędrówka poboczem asfaltu. Przechodzimy mostkiem nad Oszczenicą (7,0 km) żegnając się właśnie w tym miejscu z Lutomiem. Idziemy poboczem w kierunku Lutomka. Asfalt to pnie się pod górę, to opada w dół. Co jakiś czas możemy dostrzec po naszej prawej stronie wody jeziora Lutomskiego. Jest to jeden z miej atrakcyjnych fragmentów szlaku, aczkolwiek szczerze należy przyznać, że i na nim trafiają się także ciekawe panoramy.

Docieramy do Lutomka i jego pierwszych zabudowań (8,1 km). Jednym z pierwszych budynków wsi, tuż przy przystanku autobusowym jest zabytkowy budynek dawnej szkoły funkcjonującej tu od 1880 do 1976 roku. Troszkę dalej mijamy po lewej park podworski, po prawej możemy dostrzec natomiast ładny, wybudowany z polnych kamieni dom mieszkalny.

Wraz z zakrętem drogi odbijamy w prawo. Za chwilę, niemal natychmiast za ostatnimi budynkami wsi schodzimy z asfaltu w prawo w drogę polną (8,6 km). Schodzimy teraz lekko w dół drogą wśród pól w towarzystwie pojedynczych, przydrożnych drzew. Idziemy w kierunku widniejącej w oddali ściany lasu. Prowadzi nas tam w zasadzie jedyna droga wiodąca teraz pomiędzy polami i łąkami po naszej lewej i umiejscowionym po naszej prawej na niewielkim pagórku lasem sosnowym.

Zanurzamy się powoli w teren leśny. Przez bardzo długi czas naszym znakom szlaku pieszego towarzyszyły znaki żółtego szlaku rowerowego. Teraz doszliśmy do rozwidlenia (9,4 km), na którym to szlak rowerowy ucieka od nas w prawom my idziemy natomiast lekko w lewo na wprost. Teren staje się teraz wyraźnie podmokły. Przechodzimy przez niewielkie rozlewisko i docieramy do urozmaiconego lasu mieszanego i wraz z zakrętem drogi w prawo zbliżamy się nieuchronnie do końca naszego szlaku. Zza drzew przebija się właśnie kraniec jeziora Lutomskiego. Kolejny niewielki zakręt i stajemy przed tablicą Rezerwatu przyrody „Buki nad jeziorem Lutomskim”. Zaraz za nią czeka nas kolejny zakręt drogi (w prawo). Podchodzimy lekko pod górę i stajemy przed drzewem, na którym znajduje się znak czarnego koła  informujący nas o zakończeniu szlaku (9,9 km).

Idąc dalej drogą na wprost napotkamy znaki szlaku czerwonego wraz z którymi możemy kontynuować wędrówkę do Grobi i dalej do Sierakowa.
Kod całości szlaku na traseo.pl: 233280
Pozdrawiam
Adam „Pieszo przez kraj”